Maligayang Araw ng Batas Militar

Ang deklarasyon ng Batas Militar o Martial Law ay hindi September 21, kundi dapat ay September 23, 1972. Ika 21 ng Setyembre 1972 ay pinirmahan ni Ferdinand Marcos ang Proclamation No. 1081, ang pagsasailalim ng Pilipinas sa Batas Militar. At ika 23 ng Setyembre 1972 ay naging epektibo ang Batas Militar. 

Sa perspektiba ng kasalukuyan, ang pinakamatinding kalaban ng bawat Pilipino ay hindi malupit na diktador, at mapang aping rehimen. Kundi ang ating sarili mismo, at ang ating paglimot. Nung panahon ng Batas Militar. Mura ang isdang galunggong—pambansang ulan ng mga maralita. Mura ang pamasahe at gaas. Wala kang makikitang tambay, maging adik, tamad at salaulang taong gumagala-gala tuwing gabi. May mga tao pa din hinahanap habang lumuluha ang kanilang kamag-anak.

Gayun din ang nakaraan, lumuluha din. Parang walang nakasuhan, parang walang kasalanan. Siguro, ang nasa isip ng mga Pilipino ngayon ay “ayus lang na pagnakawan ng bilyon-bilyon—ok lang”. Pero bakit pag nagnakaw ka ng tinapay o gatas para sa humahagulgol na kabatid, huli ka agad, binubugbog ka agad, dugo ka agad.

Sa panahong hindi uso ang kahit anung social media networks, at email at texting message. Kung may telepono man, hindi mo naman alam kung sinung nakikinig sayo—wire tapping o voice recording. At ang mga patotoo na hindi lang sa numero na aalala ang ganitong klaseng kasaysayan. Dahil ang appreciation ng kabataan sa Martial Law/Batas Militar ay bilang nalang—bilang ng koleksyon ng sapatos ni Imelda, dami ng mga namatay at walang hustisya para sa pinaglalabang demokrasya, bilyong-bolyong piso at mga bar ng ginto, at nawawala na ang pangalan at napapalitan nang bilang. Makalipas ang 40 taon, anu ng nagbago? O baka wala tayong paki alam.

Subukan kaya nating bigyang-buhay ang mga pangyayari nung nakaraan—kwento ng madugo at malagim. Ang libro na information textbooks, ipinakabisado ng mga teacher at professor—mga taon at pangayayari. Siguro, kapag isinulat muli ang dokumento na pangyayari ng nakaraan, maging mahalaga kaya ang alaala ng mga Pilipino, at wag nang makalimot? Pero kung  marunong kang bumasa at may boses ka, hinding-hindi mamamatay ang kwento ng alaala. Ang parte ng kasaysayan ay  ang pagalala nito. Siguro nga, ang pinakamalaking kalaban ay ang ating alaala, o ang walang alaala. Ito ang tagong aral ng nakaraan.