MANILA; THE GATES OF HELL

MANILA; THE GATES OF HELL
INFERNO by DAN BROWN

Kung bakit kasi mapagpatol tayong mga Pilipino.

Ano nga bang tawag dun? Balat sibuyas? Balat sibuyas nga ba ang mga Pilipino?

Ikaw bilang Pilipino. Pag nakababasa o nakaririnig ka ng hindi maganda o pangit patungkol sa Pilipinas; kulay ng balat, lahing kayumanggi man o mapuputi, o kahit kalagayan ng lipunan. Pinapatulan mo ba? Ako kasi, siguro sa una nakakairita naman talaga. Pero bakit mo pa papatulan eh di parang sisikat pa yun.

Mula sa ika apat na libro ni Dan Brown, ang Inferno. Malinaw na ang tinutukoy sa sa linyang “I've run through the gates of hell” ay ang Maynila, na isa sa mga fictional character ang nagsalita sa kanyang nobela. “Fictional Character”, ibig sabihin ay kathang isip lang, hindi totoo at gawa lang ng malikot na imahinasyon.

Hindi ba may ganung itsura naman talaga ang Maynila at napakatagal na nating hindi nasusulusyunan ang kalagayan nito. Mula pagkabata hanggang sa pagtanda. Mula kapanganakan hanggang tuluyan kang mag-exit sa mundo. Ilan lang dito ang illegal drugs, prostitution, kahirapan, corruption, at napakarami pang iba.

Hindi ba dapat mas maging sensitibo tayo sa kalagayan ng ating bayan. Hindi ba dapat iniisip natin kung papaano masusulusyunan ang ganitong klaseng kalagayan. Teka nga! Papaano nga ba natin mabibigyang solusyon itong mala impiyernong kalagayan ng ating bayan, at napuna pa sa aklat ng sikat na manunulat.

Balat sibuyas nga ba talaga tayong mga Pilipino? Natural na kasi sa’ting makarinig ng puna galing sa dayuhan kaya tayo nasasaktan, nagre-react at nagkokomento.

Ilan Independent Films ba ang nilalabas ng Pilipinas para maipakita ang sining, kagalingan at kalagayan ng lokasyon ng palabas. Take note, ang ideal Indie Film ay dapat nasa location ng kahirapan, ang tawag dun “Poverty Porn”. Impression ito ng artist o ng director.

Pero parang as long as maling mali ang ating pagkakaintindi, un ang paniniwalaan natin, ang mismong mali.

Back to the work of Dan Brown’s Inferno. In proper perspective kasi, ung nagsalita sa nobela ay fictional character, and a fictional is a part of reality.

Hindi naman natin maitatago sa mundo ang kalagayan ng ating bayan, ng ating bansa. Kahit may mga Manny Pacquiao, Charice Pempengco, Arnel Peneda at Jessica Sanchez ay hinding hindi natin patatago sa kanila ang kalagayan ng ating bayan.

Bakit kaya? Hindi naman siguro natin ikinahihiya ang ating kalagayan di ba? Isipin mo di ba, pag may sumikat na tao sa mundo, hahanapan natin ng lukso ng pagiging Pinoy kahit may napakaliit na tyansa basta masabi nating may kalahi tayong magaling. Concern tayo sa tingin ng mga dayuhan pag dating sa international stages.