She Made My Eyes Blue

This is the final decision and final beginning, tangap ko na hanggang friends na lang tayo. At least di ba, after all we end up at friendship, until my life expires naman eh mahal pa din kita. Siguro nga, things happen for some reason, and this time I only know one reason pa lang, un ay di talaga tayo para sa isa’t isa ngayon dir in natin masasabi kung pwede pa tayo pagdating ng future, siguro nga para talaga tayo sa iba. Ang mahalaga muna sakin ngayon ay makalimutan ang nakaraan, at ma-maintain ang masasayang araw na magsasama at magkakasabay tayo, di natin alam ba ka nga mas maagang ma-expired ang buhay ko, di kita maihanda sa mangyayari. Anyway, di na importante sakin un, life goes and until my life is done, your always the scent I want to meant. Ganun naman talaga di ba, minahal kita ng tunay hanggang huli, ayos na sakin un pabaon sa kabilang buhay. Kaya siguro gusto ko na din iwanan ang mundo kasi nagkukulang ako sa atensyon at pagmamahal dahil wala na akong maramdaman sa ganito.

Sa masasayang alaala natin nagging mahalaga sakin lahat sayo. And I always treasure all sweet memories. Pasensha na kung ganito ang tema ng pagmamahal ko, inborn na ako dito, since birth ganito na ako. I always keep myself open for changes and improvements eh. Kahit nasasaktan ako, ayus lang, of course nasaktan ako dun kung anung intense ng unang pagibig, ganun di kasakit pagdating sa huli. Ang natutunan ko lang e-spell out is “move on” and “let go”, pagkatapos “acceptance” na.

Di ko kasi kayang i-program ang puso ko na “di na magmamahal ulit”. Buong buhay ko, nagaantay na lang ako, nagbabakasakaling may magabuloy ng tinatawag na “pagmamahal” at “pagibig”, ung tutupad sa pagpapahalaga sa mga pinangako ng nakararaming nanakit sakin. Di ko din alam kung anung plano ng tadhana sakin, di ko din alam kung hanggang saan na lang ako pwedeng tumagal. Nagagawa ko nga tumayo ulit kahit mas madaming pagkadapa kesa paghakbang nga mga paa ko, kung baga sa una lang masakit, masasanay ka din. Di na din ako nagkakaroon ng sugat kasi puro peklat na ang puso ko, immune to feelings na lang siguro. Magisa na ako mula pagkabata ko, galling nga eh nabigyan ako ng pagkakataon na pahalagahan mo kahit sandali lang. Natutunan ko din maging independent in any form or mistake and decision. Ngayon ko nakikita ang effect sa buhay ko. Maging mali man ang disisyon ko sa huli, di ko pwdeng ireklamo dahil ginusto ko at kailangan kong harapin.

Di ko pinagsisisihan kung bakit ako nagmamahal, syempre dahil mahal kita, at dahil un sa tinatawag na “love”. Di man maging tayo sa huli, panu nga naman kung maganda ang output ng panliligaw sayo, di pinagsisihan ko ito habang nabubuhay ako, at least tumaya ako at sinubukan ko, mali man ang kinalabasan, di man nag-work panliligaw pa lang busted na agad, ayus lang nothing special pa din naman eh. I’m capable of loving but and in the end wala din pala, sa una lang masaya pagdating sa huli luluha ka din pala.

Yah, it was she how made my life so blue.