Hindi ako releheyosong tao, PERO…

Ang taas ng paghanga ko sa mga taong pumapasok sa pagpapari. Ung idea of vocation ay napakahirap na paraan ng pasasakripisyo, ung quality of commitment, walang kahit anong materyal na bagay, walang makamundong pagnanasa, at alam naman natin na andon lagi ang providence ni God na hinding hindi nagkukulang, parang ilaw, patuloy na magniningning at iilaw ito.

Baka kasi dumating ang panahon na magkukulang ang kaparian, magkakaroon ng kakulangan. Siguro kasi mula sa pagkabata ay nauunahan tayo ng pangarap n gating mga magulang para sa magandang propesyon, nasusundan ito ng maraming pangaral, at dahil dito ay naguguluhan ang kaisipan ng kabataan kung anong gusto niya sa kanyang buhay.

There is a mystery under the vocation story. May paraan ang Diyos para maglingkod sa kanya, “calling” kung baga. Aminin man natin na hindi sapat ang ration ng mga pari sa dami nang tao ngayon, how much more sa ilang susunod pang araw. Maging ang mga semenarista, kulang na din. Sabi nga ng ibang pari “life of a priest is easier than married life”, siguro nga kasi kung kalooban ng Diyos ang susundin ay mas magigign simple ang lahat, ang pagtugon sa panawagan ng Diyos.

Maaaring maging krisis ang kakulangan sa mga pari. Kasama dito ang aspekto ng materyalismo, ang kulturang makamundong bagay, at ang makamundong pagnanasa, ang salitang Celibacy o ang makamundong pagnanasa, papaano mabubuhay nang katapatan. Ang hirap ng vocation ng pagpapari.

Ito lang ang alam ko. Basta hindi naman nagkukulang ang Diyos, dahil ang lahat ay nakukuha sa dasal. Hindi dapat katakutan ang pag-anyaya ng Diyos, wala man siyang mobile phone, may load ka man o wala, siya na mismo ang tatawag sayo kahit anong panahon, sa kahit anong oras pa. Basta we proclaim the word of God.